Μια αναπάντεχη φυγή...

Έφυγες τώρα και μένα έχεις σβύσει απ' το χάρτη,

ένα όμως βάλε στο μυαλό σου καλά,

πως στην καρδιά σου

μέσα βαθειά θα είμαι το αγκάθι.

Εγώ παλάτια σου 'ταξα

κι εσύ φρυχτά με πρόδωσες,

μαχαίρια απ' το κορμί σου έβγαλες

και την καρδιά μου σκότωσες.

Κι εγώ ακόμα σ' αγαπώ με όλη την καρδιά μου,

δε με νοιάζει αν θα ξαναπληγωθώ,

αφού έχεις διαλύσει

τα πιο τρελά όνειρά μου.

Και όταν θα το σκέφτεσαι

το πόσο σ' αγαπάω,

θα σκύβεις και θα ντρέπεσαι

που πολύ πονάω.

Αυτά στα λέω μάτια μου

με μεγάλο πόνο,

αχ, να είχα τη δύναμη

να κυβερνώ το χρόνο.

Τίποτα δε θα άφηνα

να μπει ανάμεσά μας,

και σαν το τέρας να καταπιεί

τα πιο τρελά όνειρα μας.

Τώρα πονώ, και σκέφτομαι

συνέχεια εσένα,

και βλέπω την κατάσταση

παρακαλόντας να είναι ψέμα.

Για κοίτα πως τα έφερε

καρδούλα μου η ζωή,

κι εκείνος που αγαπήθηκε

πολύ να μισηθεί.

Μισήθει, μα δε μίσησε

καρδούλα μου κανένα,

μόνο που αγάπησε πολύ

μωράκι μου εσένα.

Κοίτα πως τα φέρνει

ματάκι μου ο καιρός,

κι ο πιο καλός σου φίλος

να γίνεται εχθρός.

Αυτός που σου ορκίστηκε

παντοτινή φιλία,

να είναι τώρα άδικος,

χωρίς καμιάν αιτία.

Ο κόσμος είναι άδικος,

μα μέσα του θα ζούμε,

γι αυτό και πρέπει μάτια μου

ξανά να ενωθούμε.

Δεν έπρεπε να αφήσουμε

μια αγάπη να τελειώσει,

δεν έπρεπε κανένας μας

τον άλλον να πληγώσει.

Βρίσκομαι ματάκια μου

στου ξυραφιού την κόψη,

και με τρομάζει πιο πολύ

αυτή η ψυχρή σου όψη.

Σαν τελικό συμπέρασμα

θα βγάλω μόνο ένα,

ανάμεσά μας έχουν μπει το μίσος και το ψέμα.

Δυο λέξεις που δεν ξέραμε και βγάζουν μόνο αίμα.