Παραπονιάρικες μαντινάδες...

Στην άκρη άκρη των ματιών

τα δάκρυα σταματούνε,

θέλουν κι εκείνα να σε δουν

πριν πέσουν και χαθούνε.

Φεύγεις και σφίγγω τη καδιά

το δάκρυ μην προβάλει,

για να το δεις απ' τη χαρά

όταν γυρίσεις πάλι.

Την ομορφιά της ουρανό

να την εκάμεις Θεέ μου,

να μην με ξαναδείς σκυφτό

να περπατώ ποτέ μου.

Μονάχα αν πεθάνουμε

και μου κρατάς το χέρι,

στο κάτω κόσμο ο Θεός

θα μας εκάνει ταίρι.

Χίλιες χιλιάδες σ' αγαπώ

σου λέω και δακρύζω,

εσύ μου λες χωρίσαμε

μα 'γω ακόμα ελπίζω.

Έχασα την αγάπη μου

και 'συ ρωτάς φεγγάρι,

γιάντα τσι νύχτες δεν μπορεί

ο ύπνος να με πάρει.

Λες μ' αγαπάς κι όμως αλλού

έχει αγάπη τάξει,

μα πως αφού 'χεις μια καρδιά

μπορεί για δυο να φτάξει.